Costa Rica - deel 1

Hola!

Cómo vas?

Hier alles bien! Costa Rica is genieten  Pura Vida!! Zeggen ze constant.

Vorige week zijn we de grens overgestoken van Nicaragua naar Costa Rica. Pff… dat hebben we geweten. Dat gaat niet zomaar hier. Vanaf het eiland Ometepe moesten we met de Ferry naar vaste land om vervolgens door een chauffeur naar de grens overgang Nicaragua-Costa Rica gebracht te worden. Ik had mijn twijfels bij de ferry die aan de steiger lag te wachten (deze was echt heel oud en veeeel krakkemikkiger dan ‘the King’ zoals in het vorige blog beschreven). Maar goed onze driver stelde me gerust en gaf aan dat het ding het al ruim 20 jaar deed dus hij grapte; “hij heeft genoeg testvaartjes gedaan!”. Oké dan maar… Eenmaal op het water zei ik tegen Jan dat het ding we heel langzaam aan het varen was. Zal wel zo horen… De ferry was immers volgeladen met auto’s en vrachtwagentjes. Een man kwam onze tickets halen en na 4 minuten kregen we die weer terug. We vroegen waarom en toen zei hij: “oooh.. boat mala” en ter verduidelijk maakte hij een gebaar langs zijn keel. Oftewel: motorpech… Zonder pardon werden we weer op de kant gezet en konden we op een andere ferry (zo mogelijk nog krakkemikkiger) stappen. Uiteindelijk zijn we in ieder geval toch aan vast land gekomen.

Door een chauffeur zijn we vervolgens afgezet bij de grens overgang. Zodra je de deur van de auto open gooit komen de mensen naar je toe rennen om je zogenaamd te helpen. Ze hebben allemaal een of ander pasje om de nek zodat het net lijkt of ze bij een officiële toestand horen, maar ze kunnen geen Engels en willen je zogenaamd de grens over helpen. Deze min of meer afgewimpeld en snel met ons koffer het immigration office ingedoken. Hier moet langs de douane van Nicaragua, om het land uit te komen. Dit kost weer een paar dollar, eerder kom je de grens niet over. Maar goed, een stempel d’r bij in ons paspoort. Daarna is het nog een stuk de grens lopen met je (te zware) koffer naar de immigration van Costa Rica (en het was zeer warm natuurlijk… zeg maar HEET). Op de grens staan honderden grote trucks te wachten voordat ze verder mogen. Eindelijk aangekomen bij immigration moeten we in een rij staan van super veel mensen maar gelukkig was het overdekt, dus schaduw. Wanneer we dan eindelijk aan de beurt zijn zien we dat maar 2 balies van de 12 in gebruik zijn, ja dan duurt het natuurlijk wel ff... We kunnen hier in ieder geval gratis het land in en na de bagage check zijn we dan eindelijk in Costa Rica!

Na wat gedoe (we konden het niet vinden in de chaos van alle trucks/bussen en mensen) komen we dan eindelijk aan bij het kantoor dat onze huurauto heeft. Héhé… we kunnen rijden! Dachten we… bleek dat we een of ander ticket bij de douane moeten ophalen anders mag onze bagage niet mee… De mensen spreken hier geen Engels dus voordat we dat begrepen was de douanier aan de rand ;-) En wij met hem…
Dan is het eindelijk zover! De tocht over de Pan-American highway kan beginnen! De wegen zijn over het algemeen goed hier. Het is niet te druk en alles wordt netjes bijgehouden.

We rijden naar Gauchipellin, een national park. Na een goede nacht slapen verkennen we het park wat. Zo zijn er allerlei watervallen en is er een hot spring. Uiteraard gaan we hier even naartoe en laten ons heerlijk zakken in een warm water bron! Er hoort ook een moddermasker bij en dus zien we d’r niet uit! We hebben hier alles voor ons alleen (het is laag seizoen) dus heerlijk rustig!

Na het modderbad is het tijd om verder te rijden naar Monteverde. Ook een national park maar dan in de bergen. Het is een hele tour om hier te komen want deze weg is (nog) niet geasfalteerd. Het schijnt dat dit in de loop van dit jaar en volgend jaar wel gaat gebeuren. Gelukkig hebben we een jeepje en kunnen we lekker stuiterend de bergen op (na anderhalf uur stuiteren waren we het wel zat trouwens…). In Monteverde is het een stuk kouder merken we (de trui aan). Maar wat is het hier prachtig! Kolibries vliegen af en aan en we kijken vanuit het hotel over de bergtoppen heen. Eigenlijk vinden we het wel even lekker, die afkoeling. En goed nieuws! We hebben hier een warme douche ;-)

De volgende dag hebben we een Canopy tour geboekt staan voor in de ochtend. Alleen wanneer we wakker worden komt het met bakken uit de hemel! Echt stortregens, dus boeken we om naar de middag in de hoop dat het droog is. We besluiten dan in de ochtend maar even in het dorpje te kijken en warme chocolademelk te drinken (van verse cacao, echt… TE lekker).

In de middag moeten we er dan toch echt aan geloven: de Canopy. Ook nu hebben we weer een privétour vanwege het laagseizoen. We krijgen onze harnassen aan van de gidsen en een helm op en dan is het gaan. We beginnen met een ‘tarzan’ swing. Dit is kort gezegd van een hoog platform af springen en over een ravijn achtig iets vol bomen schommelen. Ik heb even een gil gegeven maar wat was het gaaf toen ik eenmaal mijn ogen open had haha! Daarna begint het ziplinen. Onder een kabel hangend van het ene naar het andere platform zoeven over de jungle heen (zie Facebook voor een filmpje). De meeste platforms zitten in de toppen van bomen en dat is dus echt hoog! De langste lijn is ruim 800 meter. Wat was dit super gaaf om te doen! Echt helemaal top, wat een belevenis en wat een fantastische uitzichten!

Vanuit Monteverde rijden we naar Domical. Het is Jan z’n verjaardag en ’s ochtends hadden we al allemaal lieve berichtjes en felicitaties gekregen via Facebook, sms en app. Ook een filmpje van de familie die ‘er is er 1 jarig’ zingen, helemaal top! Wat is Whatsapp toch ideaal (vooral om jaloersmakende foto’s te sturen (bij deze ons welgemeende excuses haha))!

Dominical ligt aan de grote oceaan en is een laid back surfdorpje met een stoffig pad als hoofdweg. Het laatste stuk rijden hier naartoe is wel pittig. We hebben noodweer met onweer en onbeperkt veel regen. Dus rustig aan en uiteindelijk komen we heel en wel aan. Hopen dat nu het weer beter wordt. Ook hier een super knus huisje met hangmat voor de deur en een heerlijk zwembad. Vanuit Dominical kun je een dagtour doen naar Corcovado, een schiereiland waar je alleen kan komen per boot. Ook dit heb ik eens op 3 Op Reis gezien dus wil ik dit graag zien ‘in real’... In ons volgende blog zal ik alles hierover schrijven, dat het een klein paradijsje was kunnen we al wel verklappen! Morgen vertrekken we naar de Caribische kust om heerlijk te relaxen.

PURA VIDA!

Adiós,

Jan en Helma